de tankvrouw en de 5 dochters

het is een jaar of vijf geleden..

ik fietste op de baja california, mexico,
anderhalve dag fietsen van la paz.. ik had die dag een vervelend langzaam
leeglopende achterband, al liep deze zo langzaam leeg dat ik
na het pompen nog een kilometer of 10 kon fietsen... voor ie te zacht was.

het was 32 graden, en als er mussen waren geweest, hadden ze niet op het dak gezeten.
na 4 keer pompen, kwam ik onverwachts langs een tankstation.

even de benen strekken, een kopje koffie, met de dagelijkse mars, en weer verder..
toen ik aan het smikkelen was, was moment daar om even de binnenband te verwisselen.

in het tankstation werkte een stevige tante van een jaar of 50, en gezien het spaans toen al niet liep, kwam het niet tot een gesprek..

ik was al een 7en een half duizend kilometer onderweg, had de nodige lekke banden gehad, en dankzij de luiheid had ik steeds de lekke door een nieuwe vervangen, de lekke ongeplakt in den tas gepropt, god straft, dus de tas bestond alleen nog uit oude lekke binnenbanden.

ik besluit een oude te plakken.. terwijl ik druk doende ben, wordt ik gadegeslagen door 2 jonge dames, ze zijn een slankere versie van de tankvrouw dus ik vermoed dochters, ik probeer uit te leggen wat ik aan het doen ben, maar ze bleven kijken alsof ik water liet branden.

ik plak de band, hou mijn duim een tweetal minuten op de plakker, laat em los, en voor de zekerheid pomp ik de band op, een enorme knal, de dames rennen gillend weg, en het geplakte gat is 2keer zo groot. ik zucht en pak een nieuwe oude binnenband, en herhaal het ritueel.

een slanke iets oudere jonge dame, verfrist mij met haar aanzien en een flesje cola, ook zij lijkt sprekend op de tankvrouw, dus ik vind nog een zus, ze lacht en ik als met kiespijn, nadat ook binnenband 2 onmogelijk geplakt kan worden.
het is te heet, de plakkers plakken niet... na de derde en vierde, komt dochter 4 langs, net zo schoon en weer die gelijkenis met de tankvrouw, den vierde spreekt een poco engels, en vraagt of het gaat.. ik zeg ja, zweet me helemaal de., en veraad mezelf door een diepe zucht...

nummer vier verdwijnt en na de 5e lekke achterband, besluit ik de langzaam leeglopende binnenband, terug te plaatsen... en in la paz een paar nieuwe te kopen, dochter nummer 5 verschijnt, en vraagt of ik iets wil eten, dit is de mooiste en het meest mijn leeftijd, voor ik het weet zeg ik nee, want we moeten door, vraag me niet waarom, maar we moeten altijd door...

ik til mijn fiets overeind, groet de tankvrouw en zeker 3 dochters, en fiets weg..
na 4 keer pompen, word ik vriendelijk verzocht de weg te verlaten, vanaf een uur of 7, is de baja1 van de vrachtwagens, en zodra het schemert, seinen de vrachtwagens je: tot morgen, ze rijden als hell, dus je maakt wel dat je wegkomt.

ik zoek een plek in de berm, ergens tussen de kaktussen, zet mijn tent op, kook iets met pasta,
en overdenk nog eens de dag, die duidelijk anders had kunnen verlopen.

terwijl heel hardrijdend baja, niet ver van mijn tent stopt om even een plasje te plegen..

doe ik geen oog dicht.