Zes jaar geleden was ik het helemaal zat. Ik nam ontslag, verhuurde mijn huis onder, en fietste de wijde wereld in.
Ergens in Zweden deelde ik een camping met een aardige Duitse motorrijdster.

Zij, onderweg naar de Noordkaap, luisterde naar mijn plan te fietsen rond de Baltische zee, en, mits mijn bank dit zou toelaten (tijd had ik immers zat) af te reizen naar IJsland.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd, was zij al lang vetrokken. Ik deed mijn rondje Baltische zee, de bank ging akkoord en IJsland beviel zo goed dat ik het jaar erop, wederom op dit eiland te vinden was.

Tijdens deze reis zat ik , voldaan van de dag ervoor, in het plaatsje Hofn te wachten tot mijn was uitgedroogd was. Mijn plan deze dag zittend op een stoel door te brengen, verdween toen ik op mijn schouder werd getikt.

Het was de aardige Duitse motorrijdster van vorig jaar. Zij, inmiddels haar motor ingewisseld voor een gele glimmende mountainbike, stond op het punt te fietsen naar de volgende camping.

Ik tegengehouden door een heftig draaiende droger, volgde haar een paar uur later, bereikte de camping,

maar heb haar nooit meer gezien.