verse melk

het is een flink stuk vlak, met de wind mee.
ik fiets op ijsland, en bevindt mij in het oosten.
het begint te regenen, ik fiets lekker door, dankzij de wind.

al snel kom ik bij de berg, die ik eigenlijk al de hele dag heb zien aankomen.
het regent iets harder, en ik ga aan de klim, de berg is een meter of 800 hoog,
en zou best wel eens kunnen vallen onder de noemer 'heuvel'.
al na een meter of 300 word ik op ijslandse wijze van het fietsje geblazen,
en wordt dus duwen of geduwd worden, het regent nog wat harder,
de wind is gedraaid, en de kabbelende beekjes, naast de weg, veranderen al snel
in een kolkende massa.

ik zeiknat inmiddels, loop met de snelheid van een naaktslak, tegen de berg op, en wordt bejubbelt, door toeterende auto's met zwaaiende ijslanders, respect voor die man die de elementen trotseert, in dit helse weer. ik zwaai terug, en twijfel of ik niet hulp of help moet roepen.
ik verman mezelf, en blijf in beweging, de regen komt mij horizontaal tegemoet, het is ijskoud,

ik ben boven, op het vlakke stuk, gaat het duwen mijner fiets iets makkelijker, en bij het passeren van de noodhut, vraag ik me af of dit niet de noodsituatie is.
ik besluit door te lopen, en al snel kom ik bij de afdaling, de regen neemt iets af,
maar door de koude handen blijft het onmogelijk te fietsen, gezien ik de remmen niet kan knijpen. en loop verder.

het regent bijna niet meer en de wind, is aan de andere kant van de berg blijven waaien.
halverwege de afdaling staat een enorme graafmachine, die mij beschutting, en een besluit tot eten geeft. ik heb nog een rogg'brut in mijn tas, en die zal mij zeer goed doen. rogg'brut is iets tussen roggebrood en cake, en doet het altijd en op ieder moment goed,.
ik bibber als nooit te voren maar laat het'brut goed smaken, er stopt een auto, met 3 ijslanders, ze vragen hoe het gaat, kijken iets wat triest, dus neem aan dat ik er bleekjes bij sta, ik krijg een reep chocola, en er is iets over een uur, ik vermoed het volgende dorp... de auto rijdt weg, en ik vindt het ook weer tijd om...

het brut & dereep doen mij opknappen, en mede dankzij een vaal zonnetje, knap ik nog meer op, droog op en zie het volgende dorp aan de overkant van het fjord..

wie hebben we daar, het zijn de 3 ijslanders met een 4e, engelstalig sprekend persoon, de auto
van zonet... ah you look better, aan de auto hangt een karretje, precies groot genoeg voor mijn fiets. of ik niet mee wil voor een warme kop thee, en een brandend haardje? ik, tegengehouden door journaaltragedies en krantenmoordpartijen, bedank vriendelijk, want het dorp is immers dichtbij.
de auto rijdt weg, en ik fiets verder.

het dorp heeft een gratis camping, tenminste een veldje, met een toilet en een koudwaterkraan en een spiegel, ik weet na zo'n dag, met bijna doodservaringen, moet den hete douche...
eet wat, check die kaart, en zie dat er 7km verderop, een little red house by the sea/hostel bestaat,
en fiets verder.
het zullen de 7langste kilometers van mijn leven worden, maar dat heb ik vaker gezegd..

onderweg zie ik nog even het meest bizarre mijner leven, een baai, met een half gezonken schip, de lucht pikzwart, behalve uit een kleine blauwe opening straalt een regenboog....

de langste 7kilometers zitten erop het rode huis bestaat indeed, maar is dicht..
ik kijk om me heen en zie even verder een boerderij, daar staat een auto, dus.. ik erheen,
druk die bel, maar de deur blijft gesloten... ik loop om het huis, en zie in de keuken, een teken van leven, de vriendelijke reus verslindt een kippetje, wat later blijkt, kijkt verschrikt op,
ziet mij, staat op en ontmoet mij bij de zo even potdichte voordeur... hij zegt iets,
voelt mijn hand, laat me binnen, zet me op een stoel in de keuken, en geeft mij verse melk en rabarberpap, ik laat het mij smaken en knap zienderogen op.

vrij snel komt de boerin thuis, deze spreekt engels, dus ik hoor dat de melk van de enig overgebleven koe is, de boerderij is immers met pensioen, de twee boerenzoons zijn gelukkig getrouwd, boerenzoon1 woont in het volgende dorp, en nummer2 in nieuw zeeland,
vandaar het engels van de boerin.

ik schrijf iets van 'de mooiste dag van mijn leven' in het gastenboek, en loop naar de overkant,
de net geinformeerde rodehuis dame is thuis, neem die douche en samen drinken we nog een warme kop chocolademelk,
en kijken televisie, iets over de gazastrook, met israel of iets dergelijks,

ik slaap die nacht als een roos