Even slikken, de tolweg is alleen voor auto's! Zo snel als we de juiste weg gevonden hadden, zo snel zijn we er dus nog helemaal niet. Met 3 woorden spaans (cervesa, senor en senorita, 4 als we ola meetellen) lieten we ons de weg wijzen, via de krottenwijken van Tijuana, rijdend over duizend dode honden, achtervolgd door nog eens duizend levende, weten we met behulp van een jonge cyclist de juiste weg te vinden. Na mijn flesje olie op zijn sterk uitgedroogde ketting te hebben leeggespoten, als dank voor bewezen diensten, weten we net voor donker Rosalia te bereiken, snel een motel, veilig.........wat een geweld, zo rauw hebben we ze nog niet gegeten. Auto's die in Nederland reeds lange tijd dienst doen als verfblik of ander gerecycled product, weet een handige mexicaan nog vooruit te krijgen, geen kentekens, hell on earth............ wonder boven wonder overleven we het en als we de volgende dag met bonzend hart onze tocht hervatten blijken we het ergste gehad te hebben. Met de tol zijn ook de meeste auto's verdwenen. Zoals bij elk land moet je "er" even inkomen; waar haal ik mijn eten, hoeveel geld is het geld, meestal na anderhalve dag zie je het weer helemaal zitten..........
Baja California is leeg, kaal, heet en smerig, de wegen reiken tot de horizon. Rare en bizarre cactussen, oliefanten-planten en rotsen maken het tot een bijna onbegaanbaar geheel, befietsen zeg ik.......... Zo lagen er langs de weg in Canada en de Status nog koffiebekers en handschoenen, langs de baja no.1 liggen wrakken , heel veel wrakken. Na volledig te zijn gestript, liggen ze te roesten in de zon; auto's, vrachtauto's en bussen. Tussen de wrakken staan kruizen met de namen van de minder gelukkigen die deze weg gedeelt hebben. De kruizen staan in een kastje, of hebben slechts een afdakje. Met een stukje gebroken raam of bumper staan ze te glinsteren in de zon. Naast de auto's met vaak beschonken bestuurders (ja de mexicaan houd van zijn biertje Tecate, con caracter!) is de weg voornamelijk van de vrachtwagens. Overdag rijden ze nog net om je heen, maar zodra de zon verdwenen is, word je "vriendelijk" verzocht de weg te verlaten. Als fel verlichte vliegtuigen vliegen ze over de smalle weg, kei en keihard, hoe krijgen ze het voor elkaar. Dit is spanning dit is sensatie, dus toen Greg halverwege liever zijn (en sinds gisteren mijn) andere hobby wilde beoefenen -surfen- en Nadin het niets en de langen afstanden tussen de dorpen niet trok namen zij de bus, en ik fietste verder................Nog even tot de bodem, het gaatje, het absolute 0 punt, tot op het bot. En daar ging ik het wijde Baja in..........Na 7 dagen keihard, zweet, tranen, lekke banden die maar niet geplakt wilden worden, verse vistaco's, toeterende auto's, El Gigante, rijdend over vogelspinnen, dode koeien, tussen duizenden vlinders, blikjes cola, dozijnen liters water, avocado's en vele, vele, kopjes koffie later zit ik een stukje voorbij Todos Santos, een zuidelijk  strandplaatsje waar menig Amerikaan van gaat glimmen, te genieten. Ik ben klaar, heb het gehaald. Achter me staat mijn paard uit te rusten. Met een klein 8000 kilometer in mijner benen drink ik een Tecate, want daar houden wij Mexicanen van.......................Con caracter!
 

P.S. Kakken tussen de cactussen? Vraag een Mexicaan of er een toilet is en hij zal lachend rond wijzen met de woorden 'overal is het toilet'. Dus daar zit je dan, met om je heen de resten van heel veel eerdere verlossingen, al neuspeuterend, jezelf afvragend waarom wij ons toch altijd zo bezig houden met bacterie verwoestende middelen en toiletblokken................Een aangenaam etensmaal.